"သူရႆဝါႏွင့္ ထင္တာဗ်ဴး"

“သူရႆဝါႏွင့္ ထင္တာဗ်ဴး”

Mobile Guide ဂ်ာနယ္မွာ ကိုဟန္သစ္ၿငိမ္ အပတ္စဥ္ ေရးေနတဲ့ အင္တာဗ်ဴး Satire ေတြကို ဖတ္ရေတာ့ သူရႆဝါ သိပ္ကို အားက်တယ္ ခင္ဗ်။ သူ႔လို သိပ္ၿပီး ေရးတတ္ ခ်င္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကလည္း အင္တာဗ်ဴးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကိုယ့္ကို လာေမးသမွ်သာ ေပါက္ကရ ေျဖလႊတ္တတ္တာ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ဘယ္သူ႔မွ ဗ်ဴးတတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အင္တာဗ်ဴး လုပ္ခ်င္စိတ္ ကလည္း ဘယ္လိုမွ ထိန္းမရဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ရေသ့စိတ္ေျဖ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ သံုးေနက် အင္တာနက္ ဆိုင္က Staff ေကာင္ေလးကို အင္တာဗ်ဴး လုပ္ၿပီးေရးဖို႔ စိတ္ကူးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က သူမ်ားလို နည္းစနစ္က်က် အင္တာဗ်ဴး မလုပ္တတ္ေတာ့ ကိုယ္ေရးတာကိုယ္ အင္တာဗ်ဴး နာမည္ မတပ္ရဲတာနဲ႔ ထင္တာဗ်ဴး လို႔ပဲ နာမည္တပ္ ရေတာ့တာ။ ဟုတ္တယ္ေလ .. ထင္တာေတြ ေလွ်ာက္ဗ်ဴး ထားမွေတာ့ ထင္တာဗ်ဴးေပါ့။

ေမး။ ကဲ .. ညီေလး အလုပ္လုပ္တဲ့ အင္တာနက္ဆိုင္ နာမည္ေလးကို အရင္ေျပာျပပါဦး။

ေျဖ။ ဟုတ္ကဲ့ .. အသံုးျပဳသူေတြ အရမ္းအရမ္း ဆြဲတဲ့ ျဗန္းျဗန္းကြဲ အင္တာနက္ ကေဖးပါ။

ေမး။ ဟ .. မင့္ဆိုင္ နာမည္ကလည္းကြာ၊ ျဗန္းျဗန္းကြဲ ရယ္လို႔ပဲ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အရမ္းအရမ္း “စြဲ” မဟုတ္ဘဲ ဘယ့္ႏွယ္ အရမ္းအရမ္း “ဆြဲ” ျဖစ္ေနရတာတုန္း။

ေျဖ။ ဒီလို႐ွိတယ္ေလ .. ျဗန္းျဗန္းကြဲ ဆိုတာက ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွလို႔ ေကာ္နက္႐ွင္ မေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္ၿပီး “ဆြဲ” တယ္ ဆိုတာက ေဒါင္းလုပ္ ဆြဲတာကို ေျပာတာ၊ ဒီေတာ့ Customer ေတြ ေဒါင္းလုပ္ အရမ္း အရမ္း ဆြဲလြန္းလို႔ ေကာင္းၿပီးသား ေကာ္နက္႐ွင္က ျဗန္းျဗန္းကြဲ သြားတာဗ်။

ေမး။ ေအးပါကြာ .. ေအးပါ၊ ဆိုင္နာမည္ ေပးတဲ့တစ္ကြက္ေတာ့ ႐ွယ္ပဲကြာ။

ေျဖ။ ေအာင္မာ .. ဒါေတာင္ အကင္း ႐ွိေသးတာေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလးရဲ႕ အင္တာနက္ ဆိုင္ဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ ေပးထားတာ၊ TMK Internet Cafe` တဲ့။

ေမး။ ဘာတုန္းကြ ... TMK

ေျဖ။ တင္ေမာင္ၾကည္ေလ .. တင္ေမာင္ၾကည္ အင္တာနက္ေပါ့၊ ထပ္စဥ္းစား ထားတာ ႐ွိေသးတယ္၊ သံဃာေတာ္ေတြ ခ်ည္းပဲ သီးသန္႔သံုးလို႔ရမယ့္ အင္တာနက္ဆုိင္ ဖြင့္မလားလို႔၊ ဖြင့္တဲ့အခါ ေပးဖို႔ ဆိုင္နာမည္ေတာင္ စဥ္းစားၿပီးၿပီ။

ေမး။ တယ္ဟုတ္ပါ့လား ... ဘယ္လို နာမည္ စဥ္းစား ထားတုန္းကြ။

ေျဖ။ ဓမၼဒူတ အင္တာနက္ ကေဖး ... လို႔။

ေမး။ ေအာ္ .. ဒီလို ႐ွိတယ္လား၊ ေအးပါကြာ .. ေအးပါ၊ ဒါနဲ႔ ညီေလးက ဒီဆုိင္မွာ အလုပ္လုပ္တာ Part Time လား၊ Full Time လား။

ေျဖ။ ပတ္တိုင္းလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဖူးတိုင္းလည္း မဟုတ္ဘူး၊ တိုင္းခ်င္ရာ တိုင္းတာ၊ ဟုတ္တယ္ေလ ... တစ္လလံုး တစ္ရက္မွ အလုပ္ မဆင္းတဲ့ ဥစၥာပဲ၊ အခုေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ အင္တာဗ်ဴး လုပ္မယ္ ဆိုလို႔ အားနာပါးနာ လာရတာ။

ေမး။ ဘယ္လို ... ဘယ္လို၊ မင္းက တစ္လလံုး အလုပ္ မဆင္းဘူး ဆိုေတာ့ မင္းဘယ္လိုလုပ္ လခရမလဲ၊ အလုပ္ မဆင္းေတာ့ေရာ ဆိုင္႐ွင္က မင္းကို လစာမျဖတ္ဘူးလား။

ေျဖ။ ျဖတ္တာေပါ့ဗ်၊ ျဖတ္တာမွ ပက္ပက္စက္စက္ကို ျဖတ္တာ၊ တစ္ရက္ အလုပ္မဆင္းရင္ ေထာင့္ငါးရာ ျဖတ္တယ္ေလ။

ေမး။ ေအးေလ ... မင္းက တစ္လလံုး တစ္ရက္မွ အလုပ္မဆင္းဘူး ဆိုေတာ့ လစာ အျဖတ္ခံရမွာ မေၾကာက္ဘူးလား။

ေျဖ။ မေၾကာက္ေပါင္၊ သူက တစ္ရက္ မလာရင္ ေထာင့္ငါးရာျဖတ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ လစာက တစ္လ ေျခာက္ေသာင္း၊ ဒီေတာ့ တစ္လလံုး အလုပ္ မဆင္းရင္ ေလးေသာင္းခြဲ အျဖတ္ ခံရတယ္၊ လကုန္လို႔ ျပန္တြက္ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ တစ္ေသာင္းခြဲ က်န္တယ္ေလ၊ လစာေတာင္ ခပ္တည္တည္ သြားထုတ္လို႔ ရေသးတယ္။

ေမး။ ေအာ္ ... အေျပာမဟုတ္ အလုပ္နဲ႔ သက္ေသ ျပတယ္ေပါ့၊ ဟုတ္ပါၿပီ .. ဒီေခတ္ကေလ Customer Service ကို အေလးထားတဲ့ ေခတ္ဆိုေတာ့ ညီေလးတို႔ ဆိုင္မွာ Customer စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ဘာေတြမ်ား စီစဥ္ ေပးထားလဲ။

ေျဖ။ ဟာ .. စီစဥ္ ေပးတာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က Customer ကို အေလးထား တယ္ေလ၊ ဆိုင္ကို လာတဲ့သူေတြ ႀကိဳက္မွန္း မသိ၊ မႀကိဳက္မွန္း မသိ အဲယားကြန္းကို စြတ္ စြတ္ မဖြင့္ဘူး၊ တခ်ိဳ႕က အေအး မႀကိဳက္ဘူးေလ၊ ဒီေတာ့ မဖြင့္ဘူး။

ေမး။ ဟ .. ဒါျဖင့္ အေအးႀကိဳက္တဲ့ သူေတြက် ဘယ္လို လုပ္မတုန္း ေမာင္ရင္ရဲ႕။

ေျဖ။ ယပ္ေတာင္ေတြ ခ်ိတ္ေပး ထားတယ္ေလ၊ Self-service ေပါ့၊ အိုက္ရင္ ယပ္ေတာင္ခပ္၊ ေအးေအးလူလူ အင္တာနက္ သံုးေပါ့ဗ်ာ။ ျခင္မကိုက္ေအာင္လည္း အခ်ိန္ျပည့္ မီးခိုးမိႈင္း တိုက္ေပးထားတယ္။

ေမး။ ေအာ္ ... အား႐ွိစရာ၊ ဒါပဲလားကြ ... တျခား Promotion ေတြ ဘာေတြေရာ မ႐ွိေတာ့ဘူးလား။

ေျဖ။ ႐ွိတာေပါ့ဗ်ာ .. ႐ွိတာေပါ့၊ အင္တာနက္ တစ္နာရီ သံုးရင္ ဗိုင္းရပ္စ္ ငါးေကာင္ လက္ေဆာင္ ေပးတယ္ေလ၊ ဒီထက္ ေကာင္းတာက တစ္နာရီသံုးရင္ တစ္နာရီ လက္ေဆာင္ ထပ္ေပးတယ္။

ေမး။ ေကာင္းလွခ်ည္လားကြ ... ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးတာတုန္း။

ေျဖ။ မေပးလို႔လည္း မရဘူးေလ၊ တစ္နာရီတည္း သံုးမယ္ဆို ေကာ္နက္႐ွင္မွ မတက္တာ၊ သံုးၿပီး တစ္နာရီနဲ႔ ဆယ့္ငါး မိနစ္ေနမွ G-talk စတက္တယ္၊ အဲ ... G-mail ေရာ G-talk ေရာ က်န္တဲ့ Website ေတြ အားလံုးေရာ စတက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ တစ္နာရီနဲ႔ မိနစ္ ငါးဆယ္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ အဲ .. ေနာက္ဆယ္မိနစ္ ေနလို႔ ႏွစ္နာရီလည္း ျပည့္ေရာ စက္က ေအာ္တို Shutdown က်သြားေရာ။

ေမး။ မင္းဟာကလည္း အားတက္စရာ ... မင္းတို႔ ဆိုင္မွာ Customer ေတြ အသံုးျပဳဖို႔ စက္က ဘယ္ႏွစ္လံုး ထားေပးလဲ။

ေျဖ။ အလံုး ၃၀

ေမး။ မိုက္ပကြာ၊ စက္ေတြ အမ်ားႀကီး ဆိုေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ပိုက္ဆံေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ရမွာပဲ၊ ေနပါဦးကြ .. တစ္ေန႔ကို ဆိုင္ဝင္ေငြ ဘယ္ေလာက္ ရသတုန္း။

ေျဖ။ အာ .. ေထာင့္ငါးရာ၊ ႏွစ္ေထာင္ေတာ့ ခပ္မာမာ ဝင္တာပဲ။

ေမး။ ဟဲ့ .. ဘယ့္ႏွယ္ စက္အလံုး ၃၀ ေတာင္ ႐ွိတဲ့ဟာ၊ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ တစ္ေန႔ဝင္ေငြက ေထာင့္ငါးရာ ျဖစ္တာတုန္း၊ ေကာ္နက္႐ွင္ မေကာင္းလို႔လား။

ေျဖ။ (အလြန္အမင္း ေၾကာက္႐ြံ႕ဟန္ႏွင့္) ဟာ ... ေကာင္းပါတယ္ဗ်၊ တိုးတိုးလုပ္ပါ ... ၾကမ္းၾကား ေလၾကား ေတာ္ၾကာ Customer ေတြ ၾကားကုန္မွျဖင့္ ေထာင့္ငါးရာေတာင္ မလာေတာ့ဘဲ ျဖစ္သြားဦးမယ္။

ေမး။ ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္း။

ေျဖ။ စက္က အလံုးသံုးဆယ္ ႐ွိတာ မွန္တယ္ေလ၊ ဒါေပမယ့္ ၁၅ လံုးက ပ်က္ေနၿပီ၊ ျပန္ျပင္ မရေတာ့ဘူး၊ က်န္တဲ့ ၁၅ လံုးမွာ ဆယ္လံုးက Network ႀကိဳး ၾကြက္ကိုက္ ကုန္လို႔ အင္တာနက္ မရေတာ့ဘူး၊ က်န္တဲ့ ငါးလံုးမွာ ေလးလံုးက Ctrl ရယ္၊ Alt ရယ္၊ Del ရယ္ .. အဲဒီ ခလုပ္ သံုးခုပဲ ႏွိပ္လို႔ရတယ္၊ ဒီေတာ့ Server တစ္လံုးရယ္၊ Client တစ္လံုးရယ္ပဲ ႐ွိေတာ့တာ အဟီး။

ေမး။ ေအာင္မေလး ... ေတာ္ပါေတာ့ကြာ၊ ေတာ္ပါေတာ့ .. ဗ်ဴးမိတာကိုက ငါ့အမွားပါ၊ ဆက္ေမးေနရင္ System ပံုးထဲ ပိုးဟပ္ ဝင္ေနတာတို႔၊ ေမာ္နီတာ ထဲက ပု႐ြက္ဆိတ ထြက္လာတာတို႔ ျဖစ္ေတာ့မယ္၊ သြားမွ .. သြားမွ။

အဲဒီလို ေအာင္ျမင္စြာ ထင္တာဗ်ဴး ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူရႆဝါလည္း သူတို႔ရဲ႕ ဆုိင္မွာေတာင္ အင္တာနက္ မသံုးရဲ ေတာ့ဘဲ ေအာင္ဖ်ာလိပ္ ျပန္လာ ရေတာ့တာပဲခင္ဗ်ာ။