“သူရႆဝါႏွင့္ တိုးရစ္စစ္တမ္း”
သူရႆဝါ အခုတေလာ အၿငိမ္မေနႏိုင္။ ေလ့လာ စူးစမ္းခ်င္စရာ ေကာင္းေသာ ကိစၥ တစ္ခုေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထိုကိစၥမွာ အျခားမဟုတ္။ တေလာေလးက သိလုိက္ ၾကားလိုက္ ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ယခုႏွစ္ပိုင္း အတြင္း စစ္တမ္း ေကာက္ယူမႈ တစ္ခုအရ သူရႆဝါတို႔ ျမန္မာ ႏုိင္ငံသည္ ႏိုင္ငံျခား ခရီးသြားမ်ား လာေရာက္ လည္ပတ္ ခ်င္သည့္ ထိပ္တန္း ႏိုင္ငံ မ်ားထဲတြင္ တစ္ခု အပါအဝင္ ျဖစ္ေနသည္ ဟူေသာ ကိစၥ။ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ႏုိင္ငံ မဟုတ္ေသးေသာ၊ ယခုမွ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ဆဲ ႏိုင္ငံျဖစ္ေသာ သူရႆဝါတို႔ ႏုိင္ငံသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ထိုစာရင္းတြင္ ထိပ္နားသို႔ ေရာက္ေနရ ပါသနည္း။ စဥ္းစား ေသာ္လည္း အေျဖမထြက္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူရႆဝါ ကိုယ္တိုင္ အဘယ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္ကို ထပ္မံ၍ ေလ့လာ ၾကည့္မိသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုသို႔ လာေရာက္ လည္ပတ္ခ်င္ၾကသည့္ အေၾကာင္းအရာ သံုးခုကို စနစ္တက် စံုစမ္းမႈျဖင့္ သိလိုက္ရ ေလသည္။ ဘာေတြပါလိမ့္။ ေျပာျပပါမည္။
ပထမဆံုး တစ္ခုမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း ပို႔ေဆာင္ေျပးဆြဲ ေနေသာ ဟိုင္းလပ္၊ ဒိုင္နာ၊ ဘီအမ္၊ ခ်က္ပလက္၊ ႐ိုး႐ိုး၊ စပယ္႐ွယ္၊ အထူး အစ႐ွိသည့္ လိုင္းကား မ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္ ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ၄င္းတို႔ကို ႏိုင္ငံျခားသား တိုးရစ္မ်ား အထူးတလည္ စိတ္ဝင္တစား ႐ွိၾက၏။ ယခင္ လာေရာက္ လည္ပတ္ ၾကဖူးေသာ တိုးရစ္မ်ား စမ္းသပ္ စီးနင္းၾကည့္ၿပီး တဆင့္ ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်မႈ တို႔ေၾကာင့္ ၄င္းတို႔မွာ ေနာက္ထပ္ လာေရာက္ လည္ပတ္မည့္ တိုးရစ္တို႔၏ အထူး စိတ္ဝင္စား ျခင္းကို ခံရ၏။ သူတို႔အေျပာအရ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒိုင္နာဟု ေခၚၾကသည့္ ၄၉၊ ၁၀၅ အစ႐ွိသည့္ ကားမ်ားသည္ သူတို႔ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ က်င္းပသည့္ ကားၿပိဳင္ပြဲမွ ၿပိဳင္ကားမ်ားထက္ ဆယ္ဆျမန္ေအာင္ ေမာင္းႏုိင္သည္ ဆုိ၏။ ဒိုင္နာမ်ား၏ ျမန္ဆန္ ၾကမ္းတမ္းေသာ အရသာကို ခံစားၿပီး သည့္ေနာက္ ဂ်က္ေလယာဥ္ စီးရတာေတာင္ ေပါ့႐ႊတ္႐ႊတ္ ႏုိင္သြားသည္ ဆိုပဲ။ ဒိုင္နာ လိုင္းကား ေမာင္းသူတို႔သည္ ကားလမ္း ေပၚမွာေရာ၊ ေလထဲမွာပါ တလွည့္စီ ေမာင္းႏိုင္ ၾကသည့္ အစြမ္း႐ွိ သျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္ စီးသူလည္း မသက္သာ၊ ထိုင္စီးသူလည္း မၿငိမ့္ေညာင္း။ ထိုကားမ်ားကို ႏုိင္ငံျခားသား တိုးရစ္မ်ားက ျမန္မာသံ မပီတပီျဖင့္ “ထိုင္နာ” ဟု ေခၚၾကသည္။ ဒါလည္း မမွားပါ။ ထိုင္စီးလွ်င္ေတာင္ နာသည္ကိုး။ အဓိက စိတ္ဝင္စား ၾကသည့္ အခ်က္ကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားမွာ ၿပိဳင္ကား ဟူသည့္ အမ်ိဳးအစားကို လူမ်ားမ်ားစားစား စီး၍ မရေသာ္လည္း ဒီမွာ ဒိုင္နာၿပိဳင္ကား မ်ားကို လူငါးဆယ္ေလာက္ တၿပိဳင္တည္း စီးႏုိင္ေအာင္ လုပ္ထားသည့္ နည္းစနစ္ ျဖစ္ေလသည္။
ေနာက္တစ္ခုက ထိုင္ခံုျပည့္သာ လူတင္သည္ ဟူေသာ အထူး ဆိုသည့္ လိုင္းကားမ်ား။ စကားစပ္၍ ေတြးမိ တာေလး တစ္ခု ေျပာရဦးမည္။ သိေတာ္မူ ၾကသည့္အတိုင္း ထိုကားမ်ား ထိုင္ခံုျပည့္သာ လူတင္သည္ စာကပ္ ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း မတ္တပ္ရပ္ စီးရသည့္ ဦးေရက ပိုမ်ားသည္။ ဒီေတာ့ မတတ္သာ၍၊ ဝင္ေငြ အရနည္း၍ မတ္တပ္ ခရီးသည္ တင္လွ်င္လည္း “ထိုင္ခံုျပည့္သာ လူတင္သည္” စာမ်ားကိုေတာ့ ျဖဳတ္ထားဖို႔ ေကာင္းသည္။ မဟုတ္လွ်င္ ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ၾက သူမ်ားသာ လူျဖစ္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္ ေနရသည့္ သူေတြကေတာ့ လူမဟုတ္ သလိုလို။ ထားပါ … ဒီအထူးေတြကို တိုးရစ္မ်ား စိတ္ဝင္စား ၾကပံုကို ေျပာပါမည္။ သူတို႔ကေတာ့ ျမန္မာလို မတတ္သျဖင့္ ထိုင္ခံုျပည့္ စာကပ္ၿပီး မတ္တပ္ေတြ တင္သည့္ ကိစၥကို သိလည္းမသိ၊ စိတ္လည္း မဝင္စား။ သူတို႔ သေဘာက် တာက “စိတ္ဖိစီးမႈ”။ သူတို႔၏ အလုပ္ခြင္မ်ားမွ ႀကီးက်ယ္ လွသည့္ စိတ္ဖိစီးမႈ မ်ားသည္ ဒီကားေပၚတြင္ တစ္ေယာက္ လည္ဂုတ္ေပၚ တစ္ေယာက္ တက္ခြမတတ္ စီးရေသာ က်ပ္တည္းမႈမွ ရ႐ွိသည့္ စိတ္ဖိစီးမႈေလာက္ မမ်ားျပား၊ မျပင္းထန္။ ဒီေတာ့ ဟိုျပန္ေရာက္ရင္ ခံႏိုင္ရည္ ႐ွိေအာင္ အထူးကား မ်ားေပၚတြင္ စိတ္ဖိစီးမႈကို အေလ့အက်င့္ ရေအာင္ လာယူၾကသည္။
ေနာက္တစ္ခ်က္က သူတို႔ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ေဈးႀကီးေပး၍ သြားရသည့္ ေခၽြးထုတ္ခန္း မ်ားကို ဒီဘတ္စ္ကားမ်ား အေပၚတြင္ ႏွစ္ရာက်ပ္ ေပး႐ံုျဖင့္ ေခၽြးထုတ္ခန္း အရသာ တင္မက ဘယ္ႏိုင္ငံ မွာမွ မ႐ွိသည့္ တမူထူးျခား ပူအိုက္ေသာ အဲယားကြန္း ဆိုသည္မ်ားကို စိတ္ဝင္စား ၾကျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ပိုက္ဆံ တတ္ႏုိင္ေသာ တိုးရစ္မ်ား ေလာက္သာ အထူးကားတြင္ ေခၽြးထုတ္၍ သိပ္မခ်မ္းသာေသာ တိုးရစ္မ်ားမွာ ႐ိုး႐ိုးလိုင္းကား မ်ားေပၚတြင္သာ ေခၽြးထုတ္ ၾကေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ငါးဆယ္တန္လည္း ဒီခံစားမႈ၊ ႏွစ္ရာတန္လည္း ဒီခံစားမႈ .. အတူတူ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ပင္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ကားစီးခ ႏွစ္ရာကို ငါးရာတန္ ေပးလွ်င္ ႏွစ္ရာ က်ပ္တိတိသာ ျပန္အမ္းသည့္ ျမန္မာစပယ္ယာ မ်ား၏ ထူးျခားေသာ Cash စနစ္ကို စိတ္ဝင္စားျခင္း ျဖစ္၏။ ခုနက ေျပာသလို အထူးျဖစ္ျဖစ္၊ ႐ိုး႐ိုးျဖစ္ျဖစ္၊ ဒိုင္နာျဖစ္ျဖစ္၊ ဘီအမ္ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လို ကားမ်ိဳးမွာမဆို သူတို႔ စိတ္ဝင္စား ေလ့လာခ်င္သည့္ တူညီေသာ အခ်က္ တစ္ခ်က္ ႐ွိသည္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ခရီးသည္ကို ထမင္း႐ွင္ ပီသစြာ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာသမႈျဖင့္ ဆက္ဆံၾကသည့္ စပယ္ယာမ်ား၏ ကမၻာ့ ဘယ္ေနရာမွာမွ မ႐ွိႏုိင္သည့္ Customer Service ပင္ ျဖစ္ေလ၏။
ခရီးသြား တိုးရစ္မ်ား ေလ့လာသင္ယူ ခ်င္ၾကေသာ ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ မိုဘိုင္းလ္ ဖုန္းမ်ား ျဖစ္၏။ မိုဘိုင္းလ္ ဖုန္းမ်ားကို သူတို႔က ေလ့က်င့္မႈ တစ္ခုအတြက္ စိတ္ဝင္စား ၾကသည္။ Hip Hop အဆိုေတာ္ ဒါမွမဟုတ္ Heavy Rock အဆိုေတာ္ ျဖစ္ခ်င္သည့္ တိုးရစ္မ်ား သူတို႔ႏိုင္ငံတြင္ အဆိုသင္တန္း ေဈးႀကီး၍ ဒီမွာ မိုဘိုင္းလ္ ဖုန္းျဖင့္ လာေရာက္ ေလ့က်င့္ ၾကသည္။ ဖုန္းကို ကိုင္၍ “ဟယ္လို ၾကားလား .. ဟယ္လို ၾကားလား” ေလ့က်င့္၍ ေအာ္ရင္း ေအာ္ရင္း တျဖည္းျဖည္း အသံေအာင္ကာ တကယ့္ Heavy Rock အသံကို ေလ့က်င့္ ၾကသလို Service Area မိလား မမိလား လက္ကားယား ေျခကားယား စမ္းသပ္ရင္း လက္ဟန္ ေျခဟန္ပါပါျဖင့္ Hip Hop အဆိုေတာ္ အမူအယာကို ေလ့က်င့္ ၾကသည္။ ယခု ဟိုမွာ နာမည္ႀကီး ေနၾကသည့္ Akon, 50 Cent, Michael Learns စသည့္ အဆိုေတာ္ မ်ားသည္ ထိုနည္းမ်ားျဖင့္ လာေရာက္ ေလ့က်င့္၍ ကမၻာေက်ာ္ အဆိုေတာ္ ျဖစ္ခဲ့ၾကေၾကာင္း ေထာက္ခံ လမ္းၫႊန္ ၾကသည္တြင္ ထိုအခ်က္ကို တိုးရစ္မ်ား စိတ္ဝင္စား လာၾကသည္ဟု အဆို႐ွိ၏။ မယံုလွ်င္ ပံုျပင္ မွတ္ေတာ္မူ။
အဆိုပါ ခရီးသြား တိုးရစ္မ်ား စိတ္ဝင္စား ၾကသည့္ ေနာက္ဆံုး အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုမွာ ျမန္မာ့ အင္တာနက္ ျဖစ္ေလ၏။ သူတို႔ဆီတြင္ ဖြင့္၍ မရေသာ Server not found, Connection time out အစ႐ွိသည့္ Web Page မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထံတြင္ အထူးအဆန္း သေဘာထား၍ အံ့ၾသတႀကီး လာေရာက္ ဖြင့္ၾကည့္ ၾကရ၏။ တခါတေလ ကံဆိုးလွ်င္ သူတုိ႔၏ ခ်စ္သူရည္းစား မ်ားႏွင့္ အဆင္မေျပ ျဖစ္ၾက၏။ ဟိုဖက္က ေျပာတာ ဒီဖက္မေရာက္၊ ဒီဖက္က ျပန္ေျပာတာ ဟိုဖက္မသြားႏွင့္ အင္တာနက္ ေပကပ္ကပ္ ႏုိင္မႈေၾကာင့္ နားလည္မႈ လြဲကာ ရန္ပြဲေတြ ျဖစ္ၾက၏။ တခါတစ္ေလ ျဖစ္ပါ၏။ သူတို႔ စိတ္ဝင္စားေသာ လိုင္းကားမ်ားႏွင့္ အင္တာနက္ကို ေပါင္းစပ္၍ “စိတ္႐ွည္သည္းခံ လမ္းေၾကာင္းမွန္ သံုးရန္ အင္တာနက္” ဟု ႐ြတ္ျပလွ်င္ သူတို႔ အေတာ္ သေဘာက် ၾက၏။ နားလည္လား မလည္လားေတာ့ မသိပါ။ အင္တာနက္ အေၾကာင္းကို အလံုးစံု ေလ့လာၿပီးလွ်င္ သူတို႔ ႏွစ္သိမ့္တတ္ေသာ စကားတစ္ခု ႐ွိ၏။ “ေကာ္နက္႐ွင္ မို႔လို႔ မသိမသာေလး .. ေလးတာပါ၊ သံနက္႐ွင္တို႔ ျပဒါးနက္႐ွင္တို႔ နည္းစနစ္ေတြ ေပၚလာရင္ အဆင္ေျပ သြားမွာပါ” တဲ့။ သူတို႔ ေျပာတာလည္း ကိုယ္ နားမလည္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ကို ၿပံဳးျပလိုက္သည္။
သူတုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ လာေရာက္ လည္ပတ္ခ်င္သည္ ဆိုေသာ အဓိက အေၾကာင္းအရာ သံုးခုကို ေတြးၾကည့္ သည့္အခါ Transportation, Communication ႏွင့္ Media တည္းဟူေသာ လူတန္းစား အားလံုးအေပၚ အေျခခံက်က် လႊမ္းမိုးထားသည့္ ကိစၥမ်ား ျဖစ္ေနသည္။ ဘာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ဝင္စား ခံရၿပီး လည္ခ်င္ ပတ္ခ်င္စိတ္ ႐ွိဖို႔က အဓိက မဟုတ္လား။ ေနာင္လာမည့္ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္အထိ သူတို႔၏ ေလ့လာစူးစမ္း ခ်င္စိတ္သည္ ဒီကိစၥ သံုးခုအေပၚ ႐ွိေန ဦးမည္ ဆိုတာကို ဥာဏ္မမီဘဲ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။
သူရႆဝါ အခုတေလာ အၿငိမ္မေနႏိုင္။ ေလ့လာ စူးစမ္းခ်င္စရာ ေကာင္းေသာ ကိစၥ တစ္ခုေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထိုကိစၥမွာ အျခားမဟုတ္။ တေလာေလးက သိလုိက္ ၾကားလိုက္ ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ယခုႏွစ္ပိုင္း အတြင္း စစ္တမ္း ေကာက္ယူမႈ တစ္ခုအရ သူရႆဝါတို႔ ျမန္မာ ႏုိင္ငံသည္ ႏိုင္ငံျခား ခရီးသြားမ်ား လာေရာက္ လည္ပတ္ ခ်င္သည့္ ထိပ္တန္း ႏိုင္ငံ မ်ားထဲတြင္ တစ္ခု အပါအဝင္ ျဖစ္ေနသည္ ဟူေသာ ကိစၥ။ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ႏုိင္ငံ မဟုတ္ေသးေသာ၊ ယခုမွ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ဆဲ ႏိုင္ငံျဖစ္ေသာ သူရႆဝါတို႔ ႏုိင္ငံသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ထိုစာရင္းတြင္ ထိပ္နားသို႔ ေရာက္ေနရ ပါသနည္း။ စဥ္းစား ေသာ္လည္း အေျဖမထြက္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူရႆဝါ ကိုယ္တိုင္ အဘယ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္ကို ထပ္မံ၍ ေလ့လာ ၾကည့္မိသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုသို႔ လာေရာက္ လည္ပတ္ခ်င္ၾကသည့္ အေၾကာင္းအရာ သံုးခုကို စနစ္တက် စံုစမ္းမႈျဖင့္ သိလိုက္ရ ေလသည္။ ဘာေတြပါလိမ့္။ ေျပာျပပါမည္။
ပထမဆံုး တစ္ခုမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း ပို႔ေဆာင္ေျပးဆြဲ ေနေသာ ဟိုင္းလပ္၊ ဒိုင္နာ၊ ဘီအမ္၊ ခ်က္ပလက္၊ ႐ိုး႐ိုး၊ စပယ္႐ွယ္၊ အထူး အစ႐ွိသည့္ လိုင္းကား မ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္ ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ၄င္းတို႔ကို ႏိုင္ငံျခားသား တိုးရစ္မ်ား အထူးတလည္ စိတ္ဝင္တစား ႐ွိၾက၏။ ယခင္ လာေရာက္ လည္ပတ္ ၾကဖူးေသာ တိုးရစ္မ်ား စမ္းသပ္ စီးနင္းၾကည့္ၿပီး တဆင့္ ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်မႈ တို႔ေၾကာင့္ ၄င္းတို႔မွာ ေနာက္ထပ္ လာေရာက္ လည္ပတ္မည့္ တိုးရစ္တို႔၏ အထူး စိတ္ဝင္စား ျခင္းကို ခံရ၏။ သူတို႔အေျပာအရ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒိုင္နာဟု ေခၚၾကသည့္ ၄၉၊ ၁၀၅ အစ႐ွိသည့္ ကားမ်ားသည္ သူတို႔ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ က်င္းပသည့္ ကားၿပိဳင္ပြဲမွ ၿပိဳင္ကားမ်ားထက္ ဆယ္ဆျမန္ေအာင္ ေမာင္းႏုိင္သည္ ဆုိ၏။ ဒိုင္နာမ်ား၏ ျမန္ဆန္ ၾကမ္းတမ္းေသာ အရသာကို ခံစားၿပီး သည့္ေနာက္ ဂ်က္ေလယာဥ္ စီးရတာေတာင္ ေပါ့႐ႊတ္႐ႊတ္ ႏုိင္သြားသည္ ဆိုပဲ။ ဒိုင္နာ လိုင္းကား ေမာင္းသူတို႔သည္ ကားလမ္း ေပၚမွာေရာ၊ ေလထဲမွာပါ တလွည့္စီ ေမာင္းႏိုင္ ၾကသည့္ အစြမ္း႐ွိ သျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္ စီးသူလည္း မသက္သာ၊ ထိုင္စီးသူလည္း မၿငိမ့္ေညာင္း။ ထိုကားမ်ားကို ႏုိင္ငံျခားသား တိုးရစ္မ်ားက ျမန္မာသံ မပီတပီျဖင့္ “ထိုင္နာ” ဟု ေခၚၾကသည္။ ဒါလည္း မမွားပါ။ ထိုင္စီးလွ်င္ေတာင္ နာသည္ကိုး။ အဓိက စိတ္ဝင္စား ၾကသည့္ အခ်က္ကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားမွာ ၿပိဳင္ကား ဟူသည့္ အမ်ိဳးအစားကို လူမ်ားမ်ားစားစား စီး၍ မရေသာ္လည္း ဒီမွာ ဒိုင္နာၿပိဳင္ကား မ်ားကို လူငါးဆယ္ေလာက္ တၿပိဳင္တည္း စီးႏုိင္ေအာင္ လုပ္ထားသည့္ နည္းစနစ္ ျဖစ္ေလသည္။
ေနာက္တစ္ခုက ထိုင္ခံုျပည့္သာ လူတင္သည္ ဟူေသာ အထူး ဆိုသည့္ လိုင္းကားမ်ား။ စကားစပ္၍ ေတြးမိ တာေလး တစ္ခု ေျပာရဦးမည္။ သိေတာ္မူ ၾကသည့္အတိုင္း ထိုကားမ်ား ထိုင္ခံုျပည့္သာ လူတင္သည္ စာကပ္ ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း မတ္တပ္ရပ္ စီးရသည့္ ဦးေရက ပိုမ်ားသည္။ ဒီေတာ့ မတတ္သာ၍၊ ဝင္ေငြ အရနည္း၍ မတ္တပ္ ခရီးသည္ တင္လွ်င္လည္း “ထိုင္ခံုျပည့္သာ လူတင္သည္” စာမ်ားကိုေတာ့ ျဖဳတ္ထားဖို႔ ေကာင္းသည္။ မဟုတ္လွ်င္ ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ၾက သူမ်ားသာ လူျဖစ္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္ ေနရသည့္ သူေတြကေတာ့ လူမဟုတ္ သလိုလို။ ထားပါ … ဒီအထူးေတြကို တိုးရစ္မ်ား စိတ္ဝင္စား ၾကပံုကို ေျပာပါမည္။ သူတို႔ကေတာ့ ျမန္မာလို မတတ္သျဖင့္ ထိုင္ခံုျပည့္ စာကပ္ၿပီး မတ္တပ္ေတြ တင္သည့္ ကိစၥကို သိလည္းမသိ၊ စိတ္လည္း မဝင္စား။ သူတို႔ သေဘာက် တာက “စိတ္ဖိစီးမႈ”။ သူတို႔၏ အလုပ္ခြင္မ်ားမွ ႀကီးက်ယ္ လွသည့္ စိတ္ဖိစီးမႈ မ်ားသည္ ဒီကားေပၚတြင္ တစ္ေယာက္ လည္ဂုတ္ေပၚ တစ္ေယာက္ တက္ခြမတတ္ စီးရေသာ က်ပ္တည္းမႈမွ ရ႐ွိသည့္ စိတ္ဖိစီးမႈေလာက္ မမ်ားျပား၊ မျပင္းထန္။ ဒီေတာ့ ဟိုျပန္ေရာက္ရင္ ခံႏိုင္ရည္ ႐ွိေအာင္ အထူးကား မ်ားေပၚတြင္ စိတ္ဖိစီးမႈကို အေလ့အက်င့္ ရေအာင္ လာယူၾကသည္။
ေနာက္တစ္ခ်က္က သူတို႔ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ေဈးႀကီးေပး၍ သြားရသည့္ ေခၽြးထုတ္ခန္း မ်ားကို ဒီဘတ္စ္ကားမ်ား အေပၚတြင္ ႏွစ္ရာက်ပ္ ေပး႐ံုျဖင့္ ေခၽြးထုတ္ခန္း အရသာ တင္မက ဘယ္ႏိုင္ငံ မွာမွ မ႐ွိသည့္ တမူထူးျခား ပူအိုက္ေသာ အဲယားကြန္း ဆိုသည္မ်ားကို စိတ္ဝင္စား ၾကျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ပိုက္ဆံ တတ္ႏုိင္ေသာ တိုးရစ္မ်ား ေလာက္သာ အထူးကားတြင္ ေခၽြးထုတ္၍ သိပ္မခ်မ္းသာေသာ တိုးရစ္မ်ားမွာ ႐ိုး႐ိုးလိုင္းကား မ်ားေပၚတြင္သာ ေခၽြးထုတ္ ၾကေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ငါးဆယ္တန္လည္း ဒီခံစားမႈ၊ ႏွစ္ရာတန္လည္း ဒီခံစားမႈ .. အတူတူ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ပင္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ကားစီးခ ႏွစ္ရာကို ငါးရာတန္ ေပးလွ်င္ ႏွစ္ရာ က်ပ္တိတိသာ ျပန္အမ္းသည့္ ျမန္မာစပယ္ယာ မ်ား၏ ထူးျခားေသာ Cash စနစ္ကို စိတ္ဝင္စားျခင္း ျဖစ္၏။ ခုနက ေျပာသလို အထူးျဖစ္ျဖစ္၊ ႐ိုး႐ိုးျဖစ္ျဖစ္၊ ဒိုင္နာျဖစ္ျဖစ္၊ ဘီအမ္ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လို ကားမ်ိဳးမွာမဆို သူတို႔ စိတ္ဝင္စား ေလ့လာခ်င္သည့္ တူညီေသာ အခ်က္ တစ္ခ်က္ ႐ွိသည္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ခရီးသည္ကို ထမင္း႐ွင္ ပီသစြာ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာသမႈျဖင့္ ဆက္ဆံၾကသည့္ စပယ္ယာမ်ား၏ ကမၻာ့ ဘယ္ေနရာမွာမွ မ႐ွိႏုိင္သည့္ Customer Service ပင္ ျဖစ္ေလ၏။
ခရီးသြား တိုးရစ္မ်ား ေလ့လာသင္ယူ ခ်င္ၾကေသာ ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ မိုဘိုင္းလ္ ဖုန္းမ်ား ျဖစ္၏။ မိုဘိုင္းလ္ ဖုန္းမ်ားကို သူတို႔က ေလ့က်င့္မႈ တစ္ခုအတြက္ စိတ္ဝင္စား ၾကသည္။ Hip Hop အဆိုေတာ္ ဒါမွမဟုတ္ Heavy Rock အဆိုေတာ္ ျဖစ္ခ်င္သည့္ တိုးရစ္မ်ား သူတို႔ႏိုင္ငံတြင္ အဆိုသင္တန္း ေဈးႀကီး၍ ဒီမွာ မိုဘိုင္းလ္ ဖုန္းျဖင့္ လာေရာက္ ေလ့က်င့္ ၾကသည္။ ဖုန္းကို ကိုင္၍ “ဟယ္လို ၾကားလား .. ဟယ္လို ၾကားလား” ေလ့က်င့္၍ ေအာ္ရင္း ေအာ္ရင္း တျဖည္းျဖည္း အသံေအာင္ကာ တကယ့္ Heavy Rock အသံကို ေလ့က်င့္ ၾကသလို Service Area မိလား မမိလား လက္ကားယား ေျခကားယား စမ္းသပ္ရင္း လက္ဟန္ ေျခဟန္ပါပါျဖင့္ Hip Hop အဆိုေတာ္ အမူအယာကို ေလ့က်င့္ ၾကသည္။ ယခု ဟိုမွာ နာမည္ႀကီး ေနၾကသည့္ Akon, 50 Cent, Michael Learns စသည့္ အဆိုေတာ္ မ်ားသည္ ထိုနည္းမ်ားျဖင့္ လာေရာက္ ေလ့က်င့္၍ ကမၻာေက်ာ္ အဆိုေတာ္ ျဖစ္ခဲ့ၾကေၾကာင္း ေထာက္ခံ လမ္းၫႊန္ ၾကသည္တြင္ ထိုအခ်က္ကို တိုးရစ္မ်ား စိတ္ဝင္စား လာၾကသည္ဟု အဆို႐ွိ၏။ မယံုလွ်င္ ပံုျပင္ မွတ္ေတာ္မူ။
အဆိုပါ ခရီးသြား တိုးရစ္မ်ား စိတ္ဝင္စား ၾကသည့္ ေနာက္ဆံုး အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုမွာ ျမန္မာ့ အင္တာနက္ ျဖစ္ေလ၏။ သူတို႔ဆီတြင္ ဖြင့္၍ မရေသာ Server not found, Connection time out အစ႐ွိသည့္ Web Page မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထံတြင္ အထူးအဆန္း သေဘာထား၍ အံ့ၾသတႀကီး လာေရာက္ ဖြင့္ၾကည့္ ၾကရ၏။ တခါတေလ ကံဆိုးလွ်င္ သူတုိ႔၏ ခ်စ္သူရည္းစား မ်ားႏွင့္ အဆင္မေျပ ျဖစ္ၾက၏။ ဟိုဖက္က ေျပာတာ ဒီဖက္မေရာက္၊ ဒီဖက္က ျပန္ေျပာတာ ဟိုဖက္မသြားႏွင့္ အင္တာနက္ ေပကပ္ကပ္ ႏုိင္မႈေၾကာင့္ နားလည္မႈ လြဲကာ ရန္ပြဲေတြ ျဖစ္ၾက၏။ တခါတစ္ေလ ျဖစ္ပါ၏။ သူတို႔ စိတ္ဝင္စားေသာ လိုင္းကားမ်ားႏွင့္ အင္တာနက္ကို ေပါင္းစပ္၍ “စိတ္႐ွည္သည္းခံ လမ္းေၾကာင္းမွန္ သံုးရန္ အင္တာနက္” ဟု ႐ြတ္ျပလွ်င္ သူတို႔ အေတာ္ သေဘာက် ၾက၏။ နားလည္လား မလည္လားေတာ့ မသိပါ။ အင္တာနက္ အေၾကာင္းကို အလံုးစံု ေလ့လာၿပီးလွ်င္ သူတို႔ ႏွစ္သိမ့္တတ္ေသာ စကားတစ္ခု ႐ွိ၏။ “ေကာ္နက္႐ွင္ မို႔လို႔ မသိမသာေလး .. ေလးတာပါ၊ သံနက္႐ွင္တို႔ ျပဒါးနက္႐ွင္တို႔ နည္းစနစ္ေတြ ေပၚလာရင္ အဆင္ေျပ သြားမွာပါ” တဲ့။ သူတို႔ ေျပာတာလည္း ကိုယ္ နားမလည္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ကို ၿပံဳးျပလိုက္သည္။
သူတုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ လာေရာက္ လည္ပတ္ခ်င္သည္ ဆိုေသာ အဓိက အေၾကာင္းအရာ သံုးခုကို ေတြးၾကည့္ သည့္အခါ Transportation, Communication ႏွင့္ Media တည္းဟူေသာ လူတန္းစား အားလံုးအေပၚ အေျခခံက်က် လႊမ္းမိုးထားသည့္ ကိစၥမ်ား ျဖစ္ေနသည္။ ဘာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ဝင္စား ခံရၿပီး လည္ခ်င္ ပတ္ခ်င္စိတ္ ႐ွိဖို႔က အဓိက မဟုတ္လား။ ေနာင္လာမည့္ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္အထိ သူတို႔၏ ေလ့လာစူးစမ္း ခ်င္စိတ္သည္ ဒီကိစၥ သံုးခုအေပၚ ႐ွိေန ဦးမည္ ဆိုတာကို ဥာဏ္မမီဘဲ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment